Τα παιδιά, όπως και πολλοί μεγάλοι φοβούνται το σκοτάδι. Φοβούνται το άγνωστο, κι αυτό που δεν μπορούν να δουν. Γιατί ότι δεν μπορείς να δεις, δεν μπορείς και να το αντιμετωπίσεις. Τη νύχτα οι σκιές αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις. Ένα απλό παράθυρο με κάγκελα, μπορεί να μοιάζει με την πιο σκοτεινή φυλακή. Μια φυλακή που κρύβει μέσα της όλες τις άσχημες αναμνήσεις και τους φόβους μας. Πολλές φορές χάνουμε τον δρόμο μας και προσπαθούμε να τον βρούμε ψηλαφώντας πέτρινους τοίχους. Περπατάμε σε απομονωμένα δρομάκια ενώ τα βήματά μας διαλύουν την απόλυτη ησυχία και καίμε τα όνειρά μας που είναι τόσο εύθραυστα όσο τα φθινοπωρινά φύλλα. Αν όμως κρατήσουμε ένα μικρό φαναράκι, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι τόσο τρομακτικά. Θα διαπιστώσουμε, πως μπορεί να υπάρξει φως μες στο σκοτάδι και να μας οδηγήσει στις σωστές αποφάσεις. όπως ακριβώς συμβαίνει όταν ξημερώνει. Κάθε πρωί, καθώς το παλιό ρολόι στον τοίχο χτυπά, οι φόβοι μας κρύβονται και πάλι κάτω από το κρεβάτι, το άγνωστο αρχίζει να παίρνει μορφή και οι σκιές ξεθωριάζουν στο φως της ημέρας.
No comments:
Post a Comment