Η πύλη στο τέλος του παλιού διαδρόμου μας προσκαλεί να περάσουμε μέσα από το εκτυφλωτικό φως και να κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν και τις αναμνήσεις που αιωρούνται στο χώρο. Πεταμένες καρέκλες και σπασμένα αντικείμενα προκαλούν αισθήματα μοναξιάς, εγκατάλειψης κι ίσως οργής των ψυχών που μπορεί να έχουν παγιδευτεί. Οι τρύπες που υπάρχουν στο πάτωμα χρησιμεύουν σαν το παρατηρητήριό τους, καθώς παρακολουθούν με τα αδιάκριτα βλέμματά τους, τους διάφορες επισκέπτες. Αυτές που καταφέρνουν να ξεφύγουν, μεταμορφώνονται σε περιστέρια, κι αφού σταθούν για λίγο στο παράθυρο,ρίχνοντας μια τελευταία ματιά πετούν ελεύθερες προς το άπειρο. Η απόλυτη ησυχία που επικρατεί δίνει την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξετρυπώσει κάποιος εργάτης μέσα από τους τοίχους για να συνεχίσει τη δουλειά που είχε αφήσει στη μέση. Το μόνο που έχει απομείνει στη θέση του ανελκυστήρα είναι ένα σκοινί που οδηγεί απευθείας στην ταράτσα, ενώ ένα ατέλειωτο τούνελ, μοιάζει σαν να πολλαπλασιάζει το χώρο λες και υπάρχουν πολλοί καθρέφτες που αντανακλούν ξανά και ξανά την ίδια σκηνή....
No comments:
Post a Comment