ΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

   Ο διάδρομος μπροστά σου ατελείωτος. Τα φώτα, σαν μίτος της Αριάδνης σε οδηγούν στο τέλος της διαδρομής. Οι γραμμές στο σκοτεινό τούνελ τόσο ακίνδυνες και ταυτόχρονα τόσο τρομακτικές, έτοιμες να σε παρασύρουν στο σκοτάδι. Κόκκινες επιγραφές που σου θυμίζουν συνεχώς τον προορισμό σου. Το ρολόι χτυπά. Κάθε λεπτό πλησιάζεις περισσότερο στο μέλλον. Πλησιάζεις στη στιγμή που θα πεις: "Πάει πέρασε. Δεν ήταν τίποτα τελικά". Υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα. Άλλοι που στέκονται δίπλα, κι άλλοι απέναντί σου. Νιώθεις σαν να κοιτάς ένα καθρέφτη, που δείχνει διαφορετικά πρόσωπα, των ίδιων ατόμων. Διαφορετικές στιγμές, της ίδιας ζωής. Κάποτε στεκόσουν κι εσύ εκεί, εκεί από όπου περνάει το μετρό της απέναντι γραμμής, πριν το ρουφήξει η μαύρη τρύπα της πραγματικότητας. 

 Απόλυτη ησυχία. Μέχρι να ακουστεί η ανατριχιαστική μουσική, που ανακοινώνει την άφιξη του συρμού σου. Το βαγόνι ανοίγει τις αγκάλες του και σε προσκαλεί στο μεταλλικό του κόσμο. Το δυνατό φως παλεύει με το σκοτάδι της στοάς που βρίσκεται έξω από τις ασφαλισμένες πόρτες. Νικώντας την αβεβαιότητα, νικώντας το άγνωστο, δίνοντάς σου μια αίσθηση προσωρινής ασφάλειας. Η πραγματικότητα έξω από το παράθυρο αλλοιώνεται μπροστά σου. Σαν ένα όνειρο που λιώνει και σχηματίζεται ένα άλλο από τα κομμάτια του.
   Πρόσωπα ανέκφραστα κοντά σου. Πρόσωπα κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά. Δεν μπορείς να διαβάσεις την ψυχή τους. Η διαδρομή της ζωής σου ξεδιπλώνεται μπροστά σου, παίρνοντας διαφορετικό χρώμα κάθε φορά, ανάλογα με το τέρμα που έχεις επιλέξει.
    Κάθε σταθμός, ένας σταθμός της ζωής σου.
  Κάθε πρόσωπο που σε προσπερνά, κάθε πρόσωπο που επιβιβάζεται μαζί σου, είναι μια ανάμνηση του εαυτού σου. Αναμνήσεις από το παρελθόν, αναμνήσεις από το μέλλον, που συναντιούνται όλες στο παρόν...
   Πρέπει να κατέβεις στην επόμενη στροφή... Προχωράς προς τις κυλιόμενες σκάλες...  Ανεβαίνεις... Αφήνεις το μεταλλικό κόσμο πίσω σου... Φοράς το γαλάζιο καπέλο του ουρανού... Κλείνεις τα μάτια... Ανοίγεις τα χέρια... Και πετάς...!!