ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Πολλές φορές, ένας χώρος παλιός, γεμάτος σπασμένα, κατεστραμμένα αντικείμενα, μας φέρνει στο μυαλό, την ερημιά, τη φθορά, τη μελαγχολία, την εγκατάλειψη... Οι μνήμες του παρελθόντος βρίσκονται διάσπαρτες παντού, μνήμες που ίσως να μην είναι δικές μας, κι όμως μπορούμε να τις νιώσουμε.
Πολλές φορές όμως, πέρα από αυτά τα συναισθήματα, ένας τέτοιος χώρος μπορεί να συμβολίζει την αποδέσμευση από τις αναμνήσεις που μας κρατούν δεμένους για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Το σπασμένο κεφάλι μιας κούκλας που κείτεται ακίνητο, φέρνει στο μυαλό μας εικόνες από την παιδική μας ηλικία κι αθωότητα. Ένα κομμάτι της ζει ακόμα μέσα μας, αλλά δεν θα μπορέσουμε να γυρίσουμε ποτέ πίσω σε εκείνα τα χρόνια...

Μπορεί να μετανιώνουμε για τα λάθη μας και να θέλουμε να τα ξανακάνουμε όλα από την αρχή, σωστά αυτή τη φορά. Ίσως όμως αυτή η σκέψη να είναι το μόνο λάθος μας τελικά. ίσως να έχουν ήδη γίνει σωστά για να γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα. Καθώς προχωρούμε από το παρελθόν προς το παρόν μέσα από τις πόρτες της ζωής, ο κόσμος που μένει πίσω μας γκρεμίζεται και καταρρέει, δίνοντας τη θέση του σε μια ζωή καινούρια και φωτεινή, οδηγώντας μας στο παράθυρο του μέλλοντος που δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει και μπορεί να είναι συναρπαστικό.

Αρκεί να παραμερίσουμε μερικά ακόμα εμπόδια για καθαρίσουμε το τοπίο και να δούμε τον καινούριο κόσμο να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μας.

Μοιάζει ακριβώς σαν να γκρεμίζεται ένα παλιό σπίτι, και στα συντρίμμια του να αρχίζει να υψώνεται ένα καινούριο και πιο σταθερό με θεμέλια τις εμπειρίες και τα μαθήματα που πήραμε.