ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ...ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ...ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ...

Οι αντίκες δημιουργούν μια ιδιαίτερη γλυκιά αίσθηση που μας παραπέμπει στην παλιά εποχή, στα χρόνια που οι ταινίες ήταν ακόμα ασπρόμαυρες...

Το παλιό ρολόι χτυπά και οι χρυσοί του δείκτες κινούνται ανάποδα οδηγώντας μας στο παρελθόν. Τα ξεθωριασμένα βιβλία της βιβλιοθήκης αρχίζουν να ξεπροβάλλουν μέσα από τις σκιές κάτω από το λιγοστό φως. Μας ταξιδεύουν με τις ιστορίες τους. Βρισκόμαστε στα τρένα όπου το ρολόι του σταθμού αναγγέλλει την αναχώρηση τους. Ετοιμάζονται να μας ταξιδέψουν στην εποχή των μαγισσών και των γενναίων ιπποτών που θα έκαναν τα πάντα για να νικήσουν τους δράκους που ξερνούν φωτιές. Τα κάδρα στους τοίχους μας συνοδεύουν στη διαδρομή κάτω από τη γλυκιά μελωδία ενός πιάνου που δεν έχει πιανίστα.. 

Αφού τελειώσει το ταξίδι μας, πρέπει να λύσουμε το γρίφο του γέροντα και να κρατήσουμε το ατσάλινο χέρι για να μας δείξει το μονοπάτι της επιστροφής. Περνώντας λοιπόν μέσα από τον ασπρόμαυρο καθρέφτη του παρελθόντος, ανοίγουμε την πόρτα, για να γυρίσουμε και πάλι στο έγχρωμο μέλλον μας....